Kees, het dappere konijn
Kees was een bijzonder konijn, want Kees was ons konijn.
Hij kwam bij ons op 2 jarige leeftijd. Schuw, bijterig en bijna altijd in zijn hok gezeten. Dat wilde wij niet, met veel aandacht liep hij na ongeveer een jaar los in de tuin en de tuin van de buren. Later hebben wij hem ook nog zindelijk gemaakt en had hij het hele huis ter beschikking, hij deelde de kattenbak met de poezen en racete de trap op en neer.
Helaas kreeg Kees een abces aan zijn kaak. Een operatie was noodzakelijk om te overleven. Hierbij werd het abces en een gedeelte van zijn kaak weggehaald. Dat ging dit prima, maar de ellende met deze abcessen is dat zij weer terug kunnen komen. Dat deed het dus ook.
Een lang traject volgde. Omdat Kees een enorm dapper konijn was met een enorm doorzettingsvermogen werd hij de ‘proefkonijn’ van Dr. van Os. Dit wel in de goede zin van het woord. Zo heeft Kees een lange periode een nieuw antibioticum gekregen die 3 maal per week in zijn wond gesmeerd moest worden nadat deze eerst gereinigd werd. Elke keer moest hij op zijn ruggetje gehouden worden voor de behandeling. Dit vond hij niet leuk, maar onderging het met frisse tegenzin. Daarna lokte de tuin en het hele huis weer en daar genoot hij weer enorm van. Na 10 weken was alles onder controle, maar het bleef afwachten……
Helaas na 3 maanden weer een klein abces. Na weer een operatie was hij sneller genezen. Omdat Kees geen hardvoer meer kon eten werd hij bijgevoerd met Olvarit worteltje en sperziebonen. Hij slobberde, met behulp van een spuitje, in een dag zo een potje leeg.
Ondanks alles bleef hij wat mager en de dierenarts vroeg of ik een medicijn op Kees wilde uitproberen om zijn eetlust op te wekken. Of dit werkelijk zo was en om de juiste dosering te krijgen. Schade zou Kees er niet van kunnen ondervinden. Dat was ook zo. Zijn eetlust werd een stuk beter, de potjes Olvarit konden in de winkel blijven en Kees kreeg een mooi gewicht.
Zo hebben wij weer een tijd van elkaar genoten. Elke avond lag hij op mijn schoot of naast de poes te slapen, dikke maatjes waren zij.
Een half jaar voor zijn overlijden kreeg hij weer een klein abces. De operatie was prima gegaan maar Kees kreeg er een longontsteking overheen en een flinke verkoudheid. Wij besloten om niet naar de dierenarts te gaan maar om de natuur zijn gang te laten gaan. Als het zijn tijd zou zijn dan zou dat zo zijn. Met 3 maal per dag zijn neusje te spoelen met zout water en te voeden met Olvarit, en natuurlijk heel veel op schoot liggen, begon hij toch weer wat op te knappen. Zijn ademhaling werd minder hoorbaar en hij wilde weer naar buiten.
Om de 5 weken kwamen wij nog bij de dierenarts om zijn tanden te knippen en deze vroeg of wij voer wilde uitproberen voor konijnen met een slechte conditie. Dit moest opgelost worden en per spuitje worden gegeven. Hij zou dan ook weer in gewicht toe nemen. Kees lustte dit graag en kwam ook weer aan. Maar toch….. in juni gingen wij op vakantie en Kees is toen overleden. Hij is gewoon de tuin ingehuppeld en op zijn favoriete plekje in de zon gaan liggen. Hier heeft hij waarschijnlijk een hartstilstand gekregen want hij werd door de buren gevonden in een slapende houding. Het lijfje kon alles niet meer verwerken……….
Wij hebben hier veel verdriet van gehad. Vooraf wisten wij niet hoeveel plezier je aan een konijn kunt beleven en hoeveel liefde je kunt krijgen van zo’n beestje.
Nu hebben wij weer een jong konijn in de tuin huppelen die als eerbetoon aan Kees ook Kees heet.
Annamarie Kroeze