“nooit een woord gezegd, maar altijd in gesprek”
Beste dokter Van Os,
Wij willen U en uw team heel erg bedanken voor de jarenlange medische verzorging en hulp die jullie Laika hebben gegeven, al die jaren dat ze bij ons was.
Ze heeft verschillende medische ingrepen ondergaan zoals een sterilisatie, een hondenbeet in een oor, het verwijderen van een lymfeklier en twee gebitsoperaties. Ook haar darminfecties kwamen af en toe terug. Dankzij de vakkundige kennis en begeleiding van U en uw team herstelde ze altijd weer volledig, waardoor Laika al die dertien jaren bij ons heeft kunnen blijven. Veel lichamelijke ongemakken hebt U kunnen verhelpen bij haar en toen ze ouder werd de aan haar ouderdom gerelateerde slijtageverschijnselen dragelijk gemaakt door goede medicatie en tenslotte doorverwijzing naar een osteopaat,waarbij ze enorm veel baat heeft gehad.
Laika was het centrale middelpunt in ons leven. Ze heeft ons al die jaren heel veel geluk, vreugde en plezier gegeven. De ontelbare wandelingen met haar door parken en bossen, eerst in Heerhugowaard en later in Hoorn, de vele bezoekjes aan het strand bij Hargen en Egmond, waar ze zo intens van genoot, en waar ze altijd graag door de branding rende en meerdere duiken in zee nam, en de zwemwedstrijdjes met haar in zee wie het eerst de bal kon pakken en waarbij we haar natuurlijk vaak lieten winnen, zijn kostbare herinneringen.
Vele rondjes hebben we om het meer in Geestmerambacht gelopen, vaak ook joggend, wat Laika prachtig vond in haar jonge jaren. Ze draafde heerlijk mee, met altijd een stok in haar bek, af en toe een koele duik in het water nemend bij de strandjes, het water aan alle kanten opspattend.
Onze vakanties waren ook meestal samen met Laika, vele malen doorkruisten we gedrieen de Duitse Eifel, maakten lange wandelingen, genietend van de natuur. Laika genoot altijd het meest als we op voor haar onbekende paden kwamen, ze liep altijd vooruit, vol energie en levenskracht.
Totdat Laika last van haar rug en gewrichten kreeg en aangaf dat ze het niet fijn meer vond steile wegen te bewandelen. Geen nood, ook op Texel en in Noord-Limburg waren prachtige bungalow parken gelegen te midden van de bossen, waar we heerlijk konden wandelen op vlakkepaden.
AI onze bezoekenaanfamilie en vrienden waren natuurlijk ook altijd samen met Laika. Ze ging altijd enorm graag mee, hoewel ze autorijden niet zo prettig vond, maar ze wilde overal bij zijn en van de partij zijn. Met andere honden en dieren had ze niet zoveel, ze was een echte mensenhond. Ze heeft met haar blijheid, opgewektheid en enthousiasme enorm veel andere mensen gelukkig gemaakt. Als wij beiden werkten logeerde ze bij mijn schoonouders, en ook daar was ze kind aan huis. Ze kende iedereen in de hele buurt. Heel gemakkelijk kon ze omschakelen van het ene huishouden naar het andere, ze had een enorm groot aanpassingsvermogen en was nooit vervelend of lastig, maar dat hebben jullie zelf ook wel kunnen ondervinden, al die keren dat ze op bezoek was in het Ossehoofd.
Op moeilijke momenten in ons leven en dat van mijn schoonouders was Laika er altijd. Ze voelde haarfijn aan wanneer er verdriet, pijn of moeilijke momenten waren en ze bracht dan veel troost door extra veel bij ons te gaan liggen, soms zelfs dwars over ons heen, waarbij ze je dan aankeek met haar trouwe bruine hondenogen.
Laika’s laatste ziekte, de ontsteking van haar lever, heeft ze niet meer kunnen overwinnen. Ze heeft enorm haar best gedaan voor ons en gestreden om er doorheen te komen. Ook U en uw team hebben het uiterste gedaan om haar te helpen en te genezen.
Wij zijn ontzettend dankbaar voor de verzorging die Laika in het Ossehoofd heeft gehad, de laatste dagen van haar aardse leven. Artsen, assistentes en stagiaire waren zo begaan met haar en hebben haar zo liefdevol verzorgd. Ook de manier waarop we afscheid van haar hebben mogen nemen in uw kliniek waarderen wij enorm. Eerst nog een korte wandeling in het Fabriciuspark, ze herkende het en genoot zichtbaar, we hebben er vaker gelopen, en op het bruggetje versnelde ze haar tempo en begon te zwaaien met haar staart. Uitgebreid snuffelen en een laatste kijk bij het water en toen terug naar haar: vertrouwde ligplaatsje 3.
Onze jassen uit en lekker bij haar zitten, waarbij ze zo Iiet merken dat ze blij was dat we dit keer bij haar bleven. Ze legde haar snuit op onze handen en kneep intens tevreden met haar ogen, zoals ze altijd al kon doen. Rustig en vredig is ze ingeslapen in onze armen. Wij, en met ons vele familieleden en vrienden, zullen haar enorm missen, maar voor Laika is het beter zo.
In diepe dankbaarheid,