In memoriam, Kaya Heerding

In memoriam, Kaya Heerding (14-08-1999 – 24-06-2003)

Als pup van 7 weken en 5 kilo zwaar kwam je in oktober 1999 bij ons in huis. Een naam hadden we direct al voor je: Kaya. Je was zo’n lief bolletje wol en al gauw ging je de wereld ontdekken. Overal ging je mee naar toe, winkelen, markten afstruinen, op vakantie, niets was je te dol. Alles was goed en je vond alles prachtig, als je maar mee mocht met ons. Na een paar maanden kreeg je problemen met je maag en darmen. Allerlei voedingen en medicijnen werden op je losgelaten, zelfs een weekje verplicht aan het infuus bij de dierenarts was nodig, omdat je aan het uitdrogen was, maar uiteindelijk hadden we de boel redelijk onder controle. Je bleef wel altijd een gevoelige hond op het gebied van eten etc..
Na anderhalf jaar kwam er echter een heel ander probleem om de hoek kijken. Je kreeg epileptische insulten. In eerste instantie leek het, met de nodige medicijnen, aardig onder controle te krijgen. Je had wel met enige regelmaat een insult, maar daar kwam je dan weer vlot uit en na een paar uur was je weer de oude. Een jaar verder ging het slechter met je, de aanvallen werden heviger en duurden steeds langer en voordat je herstelt was, ging ook steeds langer duren. De trainingen die we volgden moesten we stoppen, omdat je het allemaal niet meer kon bevatten. Af en toe zaten wij echt met onze handen in het haar, van wat moeten we nu toch doen. Maar we bleven zoeken naar een oplossing. Via verschillende dierenartsen zijn we ook nog met je naar Brabant geweest waar een specialiste werkt die is afgestudeerd op het onderwerp: Epilepsie bij honden. We verwachten geen wonderen, maar waren wel hoopvol gestemd dat er misschien een doorbraak zou komen door (weer) een medicatie verandering. En zowaar leek het beter te gaan met je. Je werd weer de oude Kaya, zoals we die voor de epilepsie hadden. Je kreeg weer interesse in allerlei dingen, je werd weer actiever met spelen en de ondeugd kwam weer naar boven.
Na enige tijd ging het toch weer slechter met je. De aanvallen kwamen niet meer alleen, maar er kwamen er wel 3 of 4 achter elkaar. Wij zeiden wel eens tegen elkaar: “Wat moeten we nou. Dit kan toch zo niet doorgaan?”
Maar als je dan weer hersteld was, lieten we die gedachten weer los.
In juni van dit jaar gingen we op vakantie naar Duitsland. Je had verschillende geclusterde aanvallen en we kregen je er alleen uit door Valium te spuiten. De hoeveelheden Valium liepen al snel op voor je er op reageerde.
Op maandag 23 juni zijn we terug gegaan naar huis, met een voorgevoel van: Dit gaat niet goed. ’s Avonds thuis begonnen de aanvallen weer en weer Valium er tegen aan. Dinsdagochtend werden we gewekt doordat je weer een aanval had en eigenlijk ben je daar niet meer uitgekomen. We hadden een gesprek met de dierenarts aangevraagd en die middag konden we gelijk komen. Helaas zag hij ook geen mogelijkheid meer om je te helpen, want de epilepsie was te ernstig. Met die wetenschap hebben we je thuis opgehaald en heeft de dierenarts je laten inslapen. Het ging allemaal heel rustig en nadat je hartje was gestopt met kloppen, hebben we je mee naar huis genomen en op je eigen kleed nog de avond en de nacht thuis gehouden. Verschillende mensen zijn nog langs geweest om afscheid van je te nemen. De volgende ochtend zijn we naar het crematorium gegaan en daar hebben wij definitief afscheid van je moeten nemen.
We hebben een mooie urn uitgezocht en vrijdagochtend hebben we die opgehaald. Hij heeft een plaatsje gekregen bij een mooie foto van jou. Elke dag sta ik er even bij en praat nog met je. Je hebt zo’n leegte achter gelaten. Maar wij zeggen tegen elkaar: “Ze heeft een goed leven bij ons gehad en deze beslissing was de beste voor haar. Ze heeft nu rust in haar koppie”.
Het gemis zal blijven en vergeten zullen we je nooit. Ik draag je foto in een medaillon aan m’n ketting.

Dag lieve Kaya.

Auke Heerding en Anneke Leeuwesteijn